🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

भाग - ३२.

युध्दविश्रांतीनंतर गडावर परतले ल्या गोराकाकांना,महाराणी पद्मिनीने विचारले,काका,बादल कुठेय?गोराकाकां च्या चेहर्‍यावरील रेषा गडद झाल्या.सर्वां च्या पाठीमागे पांढराशुभ्र घोड्याच्या पाठीवर बादलचा निष्र्पाण देह पाहून महाराणी दुःखातिरेकाने वेड्यापिस्या झाल्या.बादलची सुरुवातीपासूनची सारी रुपे त्यांच्या नजरेसमोर उभी राहिली. बादलऽऽऽ!अश्रू आवरणे कुणालाच शक्य नव्हते.महाराणी,आज बादलने न भूतो न भवती असा पराक्रम गाजवला. श्रीकृष्णाच्या सुदर्शनासारखी त्याची तलवार फिरत होती.हजारो शत्रूसैन्य त्याने एकट्याने ठार केलेत.खिलजी भोवतीचे सुरक्षाकडे तोडून थेट खिलजी समोर गेला.त्याच्या वारांनी खिलजी रक्त बंबाळ झाला.मलिक काफूरने थक्क होऊन युध्द थांबवले.अभिमन्युने जसे कौरवसेनेशी मुकाबला केला,अगदी तसा पराक्रम बादलने केला.लालभडक पळसाच्या फुलांनी नटलेल्या वृक्षासारखा तो दिसत होता.पूर्ण अंग जखमांनी भरुन गेलेले,तिळ ठेवण्याएवढीही जागा शिल्लक नव्हती.तरी वेदनेचा साधा हुंकार त्याच्या मुखावाटे निघत नव्हता. त्याच्या भितीने दिल्लीपती बादशहा रक्षकांच्या मागे लपत होता.महाराणीऽ एकाचवेळी मलिक काफूरने दहा सरदारां सह बादलवर हमला केला.नेमके त्याच वेळी मी दुसरीकडे गुंतलो होतो.त्यांना आटोपून बादलजवळ येईपर्यत सारे संपले होते.

महाराणी! बादलने तुम्हाला अखेर चा प्रणाम सांगीतला

महाराज! सारे संपले..संपले महाराज...अश्रूभरल्या नेत्रांनी राणाजींनी बादलचा देह अलगद उचलून फुलांच्या मृदु शय्येवर ठेवला.बाळाऽऽ मोठ्यांनाही लाजवणारा पराक्रम तूं केलास.केवळ चितोडच नव्हे तर सारे जग तुला कधीही विसरणार नाही.पाहतां पाहतां बादलचा देह अग्निरुप झाला.बाळाऽ माझे सौभाग्य तूं राखलेस,मी सदैव तुझी ऋणी आहे..मृत्युनंतरही...

महाराणी त्यांच्या कक्षातील देवी पद्मावतीच्या मूर्तीसमोर हात जोडून प्रार्थना करत म्हणाल्या,मातेऽ,देवी पद्मावती ही कसली परीक्षा पाहतेस?केवळ माझ्यामुळेच चितोडचा सर्व नाश होत आहे..मी काय करु माते?

तूं कुणी सामान्य स्री नाहीस,म्हणून तुझे प्रश्न,संकटेही वेगळी व मोठी आहे. त्या वृध्देला आपल्या कक्षात अचानक बघून पद्मिनींना आश्चर्य वाटले.प्रसन्न हसून वृध्दा म्हणाली,जीथे तूऽ तिथे मीऽ मायेने पद्मिनींच्या मस्तकावरुन हात फिरवला.मुलीऽ जन्म,मृत्यु दैवाधीन आहे भविष्यात काय घडणार हे नीयती आधीच ठरवते.त्याप्रमाणेच सार ती घडवून आणते.पद्मिनीऽ,स्रीसामार्थ्याचं तूं मूर्त रुप आहेस.सीतेने स्रीसंयमाचे व सहमशक्तीचे दर्शन जगाला घडविले. द्रौपदीने स्रीच्या मनोबलाचं सहांरक रुप दाखवले आणि आतां स्रीच्या मनाच्या अपार सामर्थ्याचे दर्शन तुझ्या रुपाने जगाला होणार आहे.स्रीत्वाच्या रक्षणा साठी स्री काय करुं शकते,जगण्या मरण्याच्या कोणत्या बिंदूला स्पर्श करुं शकते हे तुझ्यामुळे जगाला कळणार आहे.

मुलीऽ, प्रत्येक युगात असेच घडले आहे.ज्या ज्या स्रीत्वाचा अपमान झाला त्या प्रत्येकवेळी संपूर्ण विनाश झाला आहे.पद्मिनी स्रीच्या स्रीत्वाचा गौरव आबाधित राखण्याचे कार्य तुला करायचे आहे. स्री म्हणजे भोगाचे साधन नसून ती लखलखती वीज आहे याची जाणीव तूं जगाला करुन देणार आहेस.पद्मिनी तूं अग्निरेखा आहेस.स्रीत्वाच्या रक्षणासाठी स्री काय करु शकते हे तूं जगाला दाखवून देणार आहेस.तुझ्यातील हा प्रदीप्त अग्नीच तूं तुझ्यामागे ठेवून जाणार आहेस.

परंतु माते,चितोडमधला प्रत्येक पुरुष माझ्यामुळे या संग्रामात कामी आला आहे व येत आहे.मातेऽ दुर्जनांना सुख,आनंद आणि सज्जनांना कठोर मृत्यु कां? कसला न्याय?हे कसले प्राक्तन कसले विधिलिखित?पद्मिनी ईश्वराने जे सुनिश्चित केले ते पूर्ण विचार करुनच! स्वार्थ,सत्ता,आणि संपत्तीच्या मोहामुळे माणसांची मने निब्बर झालीत,वृत्ती बोथट झाल्याने प्रेमाचे नाते कधीच नाहीसे झालेत.उरला केवळ व्यवहार. केवळ स्वतःभोवती गुंफलेलं हे जग एका विचित्र तृष्णेने,विचित्र,अतृप्तीने व्यापले आहे.मुली हे सारे तूं बदलणार आहेस.ती शक्ती तुझ्यात आहे.पाहतां पाहतां त्या वृध्देचे रुप बदलले.देवी पद्मावतीचे सुमेर रुप धारण करुन पद्मिनीला आशिर्वाद दिला.पद्मिनीने त्या स्रीरुपाला मनापासून नमस्कार केला.मी तुझी प्रतिक्षा करतेय पद्मिनी! पद्मिनींनी डोळे उघडले तेव्हा समोर कुणीच नव्हते.भारावल्यासारखी स्वस्थ बसून राहिली.देवीचे शब्द मनाच्या गाभार्‍यात घुमत होते.एक अपूर्व समाधान त्यांना वाटले.

क्रमशः