🚩🚩 *!! महाराणी पद्मिनी !!*🚩🚩

*अंतिम भाग -३५.*

आणि एक एक पाऊल उचलित, अत्यंत संथ गतीने आणि स्थिर मनाने महाराणी पद्मिनी चित्तेवर चढल्या,आणि फुलांच्या आसनावर बसावे तसे त्या अग्निज्वाळांमधे अविचल बसल्या.दोन्ही हात जोडून पूर्वाभिमुख पद्मासनात बसलेल्या महाराणी पद्मिनींची स्थिर आकृती अग्निज्वाळातूनही स्पष्ट दिसत होती.पाहतां पाहतां त्या अलौकिक, अद्भूत सौंदर्याला अग्निने वेढून घेतले.

राजकुमारीऽऽऽ मी आलेचऽ म्हणत, मनजीतने त्या अग्नीमुखात प्रवेश केला.राणी नागमती,राजमाता सरस्वती देवींनीही जनसमूदायाला अखेरचे वंदन करुन अग्निप्रवेश केला.आणि एकापाठो पाठ एक,चितोडच्या सर्व स्रीयाआणि मुलींनी त्या प्रचंड अग्नित प्रवेश केला.असंख्य स्रीदेहांच्या समिधा त्या होमात पडत होत्या.सारेजण सुन्न मनाने आणि सजल नेत्रांनी तो जोहार पाहत होते.भरुन आलेले डोळे पुसण्याचेही भान कुणाला नव्हते.

रजपूत स्रीयांंच्या मनशक्तीचे अपूर्व दर्शन बघून सुर्यही क्षणभर थांबला चितोडच्या प्रखर स्रीशक्तीला सुवर्ण किरणांच्या सोनेरी प्रणाम करीत मंद गतीने पुढे निघाला.त्या अग्निप्रलयाने चितोडच्या सार्‍या रणरागिनींना आपल्या पोटांत सामावून घेतले.स्रीत्वाची कथा तडतडणार्‍या ठीणग्यांमधे जपत...

महाराज रतनसिंगांनी आपले अश्रू आपल्याच हातांनी पुसले.आतां त्यांचे मागे कोणतेही बंध,पाश, उरले नव्हते. त्यांची प्रियतमा स्वर्गाच्या दाराजवळ त्यांची प्रतिक्षेत उभी राहणार...महाराजां नी त्या मंदावलेल्या निखार्‍यांना वंदन केले,रक्षा मस्तकी लावली.सार्‍यांनीच त्यांचे अनुकरण केले.आतां वेळ अगदी थोडा होता...जय एकलिंगजीऽऽ.. महाराणांनी गर्जना केली.त्यांचे अनुकरण सर्वांनी केले आणि कड्यावरुन महाप्रपात कोसळला.तसे जीवावर उदार होऊन,चितोडचे ते वीर खिलजींच्या सैन्यावर कोसळले.प्रत्येक पराक्रमी सैनिक शत्रूसैन्याचा विनाश करत पुढे सरकत होते.प्रत्येक वीर एकाचवेळी असंख्य शत्रूंचा नाश करीत होता.रक्त मासांचा चिखल झाला.जखमींच्या आर्त किंकाळ्या आणि मृत्युभयाच्या आतंकाने वातावरण भरुन गेले होते.

या अचानक,अनपेक्षित तीव्र आघातांनी खिलजीचे सैन्य गोंधळले.या लाटांना थोपवणे अशक्य झाल्यावर जीवाच्या भीतीने पळणार्‍या आपल्या सैन्याकडे खिलजी हताशपणे पाहत होता त्याचा संताप अनावर झाला.खिलजीने सेनापती मलिक काफूरची कानउघाडणी केल्यावर,जीव घेऊन पळत सुटलेल्या सेनेसमोर मलिक जाऊन उभा राहिला. अरेऽ भेकडांनो शत्रूपासून जीव वाचवून पळाले तरी बादशहाने दिलेल्या भयानक मृत्युदंडाने मरावं लागेल.मृत्यु अटळ आहे सुलतानाने दिलेल्या मृत्युदंडापेक्षा शत्रूच्या हस्ते लढता लढता मरणे निश्चित सुखावह राहील...आणि नव्या दमाने पुन्हा लढाईला तोंड लागले,

त्याचवेळी अनेकांशी लढणार्‍या रतनसिंगांना राजा देवपालने ललकारल्या वर राणांनी त्याची अवहेलना केली. संतापलेला राजपाल त्वेषाने धावून आला.दोघेही तुल्यबळ योध्दे जीवाच्या कराराने लढत होते.अचानक देवपालचा भाला राणाजींच्या छातीत घुसला. भळभळा रक्त वाहू लागले.प्रचंड वेदनांनी त्यांच्या देहाचा ताबा घेतला.वार वर्मी लागला होता.जाणीवा नाहीशा होत होत्या.श्वास जड होऊ लागला.समोर उभा देवपाल कुत्सितपणे हसत,अजूनही जिवंत,जीवन मरणाच्या सीमारेषेवर असलेल्या राणाजींनी सारी शक्ती एकवटून मारलेला भाला देवपालच्या कुशीत शिरला आणि मृत्युने त्याचा घास घेतला.

गोराकाका धावत येऊन राणाजीं ना आधार देत रणक्षेत्राच्या बाहेर आणून एका विशाल वृक्षाला टेकवून बसविले. त्यांच्याभोवती सुरक्षादलाचे कडे उभे राहिले.काका डोळ्यात अश्रू नको.हसत हसत निरोप द्या.पद्मिनी माझी वाट बघत थांबल्या असेल.तत्वासाठी आणि सत्या साठी लढल्याचे समाधान मनात आहे. आणि ते तसेच राहील जगाच्पा अंता पर्यंत...राणाजींचा स्वर खोल गेला. डोळ्यांवर झापड येत होती.तरी मोठ्या कष्टाने एक एक शब्द उच्चारीत म्हणाले, काका, मला पद्मिनींच्या चित्तेजवळ घेऊन चला.माझ्या देहाची रक्षा तिच्या रक्षेत मिसळू दे.. हुंदके देत,गोराकाकांनी गुप्त वाटेने राणाजींना चितोडगडावर नेले

पद्मिनीमहालासमोरील चित्ता अजूनही पूर्ण विझली नव्हती.

राणाजींना मिटल्या डोळ्यांनी पद्मिनींचे अस्तित्व जाणवले.वाट बघतेय येता ना...?आणि राणांनी त्या हाकेला साद दिली.एक झुळुक येऊन राणाजींना कवेत घेऊन गेली.सारे शांत झाले.

चितोडगडचे सातही दरवाजे खिलजीने मोठ्या झोकात उघडून प्रवेश केला.परंतु त्याला काय दिसले...उजाड, उदास,उध्वस्त माणसांरहित चितोडगड!

चितोडची धग मात्र अजूनही तशीच होती

खिलजी थक्क झाला.चितोडगड जिंकूनही तो हरला होता.एका स्रीने त्याला पराभूत केले होते.तिच्या निष्ठा आणि मनोबलाने त्याला हरवले होते. महाराणी पद्मिनींच्या लखलखत्या तेजा पुढे तो विनम्र झाला.जिच्यासाठी,जिच्या प्राप्तीसाठी हा सर्वनाश उभारला होता, ती चितोडची राणी कधीच त्याच्या हातून निसटून गेली होती.स्वतःचे पावित्र्य, पातीव्रत्य जपत त्या अलौकिक सुंदरीने स्वतःचे अग्नितेज सार्‍या जगासाठी मागे ठेवून,स्वतःच अग्निरुप झाली... एखाद्या अग्निरेखेसारखी...!!

अशा या महान साध्वीला कोटी कोटी प्रणाम!

*!! समाप्त !!*

आपल्याला ही कादंबरी आवडली असेल तर आपल्या प्रतिक्रिया आम्हाला नक्की कळवा.

धन्यवाद